Έκανες το μπάνιο σου χαλαρώνοντας τις αισθήσεις σου και τώρα ανοίγεις την γκαρνταρόμπα για να σε ντύσει.

Δεν έχει σημασία πού πρέπει να πας.

Το λυπηρό είναι ότι ακόμα και αν έκανες πρόσφατα αγορές,

ορκίζεσαι πως δεν έχεις τίποτα ιδανικό να φορέσεις.

Αυτή η φράση θυμίζει τη φωνή σου; Και τη δική μου, επίσης! Πάντα.

Κάθε μέρα με αυτό το χαμόγελο -σαν καρτούν- να ψιθυρίζει... 

''Δεν έχω τίποτα να βάλω...''

 

Και η πιο συνηθισμένη επόμενη φράση είναι...

''Χρειάζομαι ρούχα. Και παπούτσια.

Και μια τσάντα. 2 τσάντες, ίσως.

Συν κοσμήματα,

μία ζώνη,

ένα καπέλο,

ένα παλτό,...

Ωχ, χρειάζομαι και μια νέα ντουλάπα.''

Μπορώ να το τραγουδήσω;

'' Τώρα, τώρα, τώρα! ''

​

​Ξαφνικά μια συγκινητική ομίχλη με σκεπάζει. Και γίνομαι 8 ετών ξανά στην κρεβατοκάμαρά μου, όχι πλούσια αλλά ούτε φτωχή σε στιλ. Οι υπέροχοι γονείς μου κάνουν το καλύτερο δυνατό για εμένα και τα αδέρφια μου. Ωστόσο, με 3 παιδιά στην οικογένειά τους, η καθημερινή ζωή γίνεται δύσκολη σε προμήθειες, τρόφιμα, ρούχα και... 

​

Θες να μάθεις το πιο δύσκολο ζήτημα; Η διαφορά ηλικίας. Ξέρεις τι σημαίνει αυτό. 

Τα πολλά χρόνια μεταξύ των αδελφών δεν μπορούν να βοηθήσουν, εάν δεκαετίες χωρίζουν τους χρόνους γέννησης των παιδιών κι ο ένας με τον άλλον δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει ή να ανταλλάξει κοινά πράγματα.

 

''ΖΗΤΟΥΝΤΑΙ ΧΡΗΜΑΤΑ'', ο κορυφαίος τίτλος - λογότυπο σε ένα πάνελ κρεμασμένο στον τοίχο πάνω από το κρεβάτι μου, για να μου υπενθυμίζει όλα όσα χρειάζομαι σε καθημερινή βάση. Γελάς, ε; Και εγώ! Μόλις τώρα!

Τόσα πολλά τραγούδια με αυτόν τον τίτλο: ''Money!'' ''Λεφτά.''

Μερικές φορές πιστεύω ότι θα ήταν έξυπνο να ήμουν DJ, απλώς για να νιώθω πλούσια μέσα από αυτούς τους τίτλους.

​

Δεν θα πιστεύεις πόσο πληγωμένη ένιωσα στο παρελθόν. 'Ασε με να σου εξηγήσω.

Χαμογελάς, φίλε, αλλά στα 8 υποφέρεις από τον θορυβώδη, ανόητο, εκφοβισμό που δέχεσαι από αυτούς τους υπερόπτες συμμαθητές, που λατρεύουν να σε ''καρφώνουν''

με σκληρά λόγια.

Φαντάσου τον εαυτό σου να είναι μόλις 8 ετών, να θαυμάζει τη βιτρίνα σε μια μπουτίκ παιδικού καταστήματος, του οποίου η ιδιοκτήτρια είναι η μαμά της Βάλιας*. Ποια είναι η λεγάμενη; Εχθρός στο σχολείο, που της αρέσει να επικρίνει το στιλ όλων, αφού εκείνη απλώς μπορεί να φοράει όλη τη συλλογή όμορφων ρούχων, απευθείας από το δικό της κατάστημα. Αλλά εγώ δεν είχα κανένα κατάστημα. Δεν μπορούν όλα τα παιδιά να έχουν ένα κατάστημα. Και δεν πειράζει. Δεν είναι κακό αυτό.

 

Το μαγαζί στεκόταν εκεί για να μού υπενθυμίζει ότι πρέπει να πληρώσω πολλά για να πάρω ανάλογα αντικείμενα.

Και εκείνη όχι μόνο μπορεί να τα πάρει όλα δωρεάν, σκορπίζει και τα αγενή της λόγια!

Για να κάνει όλα τα κοριτσίστικα μάτια υγρά, στη σκέψη ότι δεν μπορούν να αγοράσουν όλα αυτά τα όμορφα είδη. Το μοντέρνο τζην παντελόνι με δαντέλα, το γλυκό παλτό με χάντρες στα μανίκια, τα παπούτσια με γκλίτερ και τα αξεσουάρ μαλλιών με φιόγκους που χτυπούσαν την πόρτα του ονείρου μου με το ζόρι, για να με βγάλουν νύχτα έξω σε εφιάλτη. Να μη νιώθεις μια ήττα, λοιπόν; 

 

Νιώσε το... Μπορεί να ήσουν κι εσύ. Το παιδί σου. Η ανιψιά σου. Το εγγόνι σου.

Ακόμα και τώρα στη δουλειά, ως ενήλικος, βλέποντας τους συναδέλφους να έχουν την τέλεια εμφάνιση, αλλά ο μισθός σου δεν σε βοηθά ποτέ και κανένα ρημαδομήνα να αγοράσεις περισσότερα. Ή μπορεί να αντιμετωπίζεις τον αγενή ξάδερφό σου, ο οποίος εμφανίζεται συχνά με ένα λαμπερό νέο ντύσιμο χωρίς μια λογική εξήγηση, για το πώς μπορεί να κάνει τόσο τρελά έξοδα για την εμφάνισή του.

​

Θυμάμαι ακόμα τη στάση της Β* στο σχολείο, παριστάνοντας την τυχερή πριγκίπισσα. Το κακό με όλους εμάς, που χρησιμοποιούσαμε απλά ρούχα; Η οικογένειά μας δεν ήταν σε θέση να αγοράσει πολλά, έτσι φαινόμασταν φτωχοί, όχι κουλ, συνηθισμένοι και όχι στιλάτοι μπροστά στα μάτια της. 

Μακάρι να είχε μια ωραία συμπεριφορά, αλλά πάντα άλειφε τη δηλητηριώδη λέξη της στο βέλος της και το έστελνε βαθιά στις καρδιές μας, για να μας προκαλεί πόνο. 

​

Υπάρχει ένα παλιό ελληνικό, εμπνευσμένο απόσπασμα, που λέει το εξής:

Αν ο Θεός σου δεν σου χαρίζει πλούτη, ίσως σε ραντίζει με μια βροχή έξυπνων ιδεών.

Και αυτή είναι η απόλυτη αλήθεια.

 

Σκέψου τι μπορεί να έγινε μετά! Για συνέχισε...

Κράτησα όλες τις ιδέες μου (όπως πιθανότατα κάνεις και εσύ) οργανωμένες σε ένα σημειωματάριο για κάθε περίσταση. Να με ''ντύνω'' γιατί...''είχα στιλ'' (ακολουθώντας το vintage top hit της Madonna), να φαίνομαι μοντέρνα, να δημιουργώ όλο και περισσότερα ρούχα και χρήσιμο υλικό για μένα και τους αγαπημένους μου φίλους.

Προώθησα τη δική μου 1η συλλογή μόδας κι ιδεών για μένα κι άλλα κορίτσια.

Ναι, σωστά διαβάζεις. Μόδα και πολλά άλλα δημιουργήθηκαν από ένα 8χρονο.

Με πελάτες όλες τις δασκάλες μου από το Δημοτικό Σχολείο,

που με πλήρωσαν πολύ καλά για αυτή μου τη δουλειά.

Εάν αυτό ήταν δυνατό κι αποτελεσματικό για ένα χαριτωμένο παιδάκι του ΤΟΤΕ,

γιατί να μην το καταφέρεις κι εσύ ΤΩΡΑ;

​

Δες το στο μυαλό σου σαν ταινία. Η ραπτομηχανή περιμένει τη μαμά να βγει. Το ψαλίδι καλεί τη μικρή Milagros να αναλάβουν δράση. Τα υφάσματα σκαρφαλώνουν στο τραπέζι της κουζίνας κι οι βελόνες προσπαθούν να δημιουργήσουν σχήματα. Το καλώδιο της πρίζας τραγουδάει και οι δημιουργίες γίνονται αληθινές.

Αυτός είναι ένας αξιολάτρευτος κόσμος - θίασος.

Και μετά η μαμά επιστρέφει στο σπίτι.

''Η μαμααά γύρισε σπίτιιι, άνθρωποιοιοι!'' Γελάς πάλι; 

Ανακαλύπτει ότι η δαντελένια κουρτίνα είναι επαναστάτρια.

Δείχνει τώρα μια άλλη της ταυτότητα ως ένα μακρύ πουκάμισο.

​

​Εδώ είναι η στιγμή, που μπορεί κάποιο παιδί να μετρήσει, την ταχύτητα που χρειάζεται για να φτάσει από το σπίτι του στο διπλανό διαμέρισμα. Για να ζητήσει από την καλή γειτόνισσα να το προστατεύσει. Και την ίδια στιγμή η μαμά του έχει την ευκαιρία να δοκιμάσει τις δεξιότητές της στη μουσική όπερας, κραυγάζοντας στον ένοχο καλλιτέχνη - καταστροφέα (εμένα) ότι θυσίασα είδη σπιτιού για τις δικές μου χειροτεχνίες. 

​

Γέλα δυνατά, άνθρωπε! Μπορώ να σ' ακούσω...

Αποδέξου επίσης τη δική μου εξήγηση:

Δημιούργησα αγνά, χρήσιμα, καθημερινά έργα τέχνης, είδη πρώτης ανάγκης. Οι σκέψεις μου ήταν πρακτικές κι εύκολες, γεμάτες έμπνευση κι ασφάλεια και με φρέσκα αποτελέσματα. Η μισή κουρτίνα φαινόταν εξίσου υπέροχη στο παράθυρο κι ένα καινούργιο πουκάμισο μπήκε στην γκαρνταρόμπα μου, ξοδεύοντας το εκπληκτικό στρογγυλό μηδέν σε ποσό. 0 στα έξοδα για να κερδίσω νέο ύφασμα και μια ανακαίνιση κουρτινών. Δεν έκανα κακό. Αυτό έγινε το αγαπημένο μου άθλημα/ συνήθεια/ ταλέντο από εκείνη την ημέρα και την επόμενη... Και Η ευκαιρία ΜΟΥ για σπουδές/ εργασία μετά από μερικά χρόνια. 

 

Θα σε ξαφνιάσω στη συνέχεια. Θες το τέλος της ιστορίας της Β*!

Ζήτησε να γίνει πελάτισσά μου. Απίστευτο; 

Η ψυχρή, σνομπ κοπελίτσα, η ιδιοκτήτρια μπουτίκ, η πλούσια πριγκίπισσα μου ζήτησε να της δημιουργήσω κάτι. Πληρώνοντας για μοναδικά αντικείμενα με οποιοδήποτε υλικό ή τεχνικές και ένιωσα όμορφα, να φτιάχνω σπάνια πράγματα μόνο γι' αυτήν.

 

Καθόλου άσχημα νέα, με την πιο αξιόλογη εξέλιξη σ' αυτή την ιστορία.

Μια νέα φιλία ήρθε από το πουθενά.

Οι δημιουργίες φέρνουν πραγματικά τους ανθρώπους πιο κοντά.

Ναι, αυτό ήταν το καλύτερο συναίσθημα και για τις δυο μας. 

​

Βλέπεις πως θα είναι για σένα μια συμφωνία, ένα τεράστιο καλό μάθημα ζωής:

να δοκιμάσεις τις ικανότητές σου, 

να βρεις τα ταλέντα σου,

να χρησιμοποιήσεις τον εγκέφαλό σου,

να εμπνεύσεις τους ανθρώπους,

να καλύψεις τις ανάγκες σου,

να βοηθήσεις ανθρώπους,

να δείχνεις υπέροχος,

να νιώθεις οικονομικά άνετος, 

να ζεις με ωραία διάθεση, να είσαι τόσο κομψός όσο θαυμάζεις σε άλλους, με λογικό προϋπολογισμό, να μην έχεις θλίψη για τον πλούτο και ούτε ο υλισμός να καταστρέφει τις στιγμές της ζωής σου.